2019, here I am

Όχι κάποια ευχή,
Όχι κάποια προσμονή για κάτι νέο.

Όχι κάποιο μυστικό,
Όχι κάτι που δεν ξέρεις ήδη.

Όλοι μας αντέξαμε, περάσαμε αυτή τη δοκιμασία.

Κάθε χρόνο κάνουμε αυτή την ανασκόπηση, μια κλεφτή ματιά στο πως τα καταφέραμε μέχρι εδώ, από που ήρθαμε.
Έτσι νιώθω κι εγώ. Σαν κάθε χρονιά να βγαίνω από ένα σκοτεινό τούνελ γεμάτο παγίδες αλλά και ευκαιρίες / βγαίνω για λίγο, παίρνω δυνάμεις / και συνεχίζω για το επόμενο μυστηριώδες τούνελ.

Άλλες φορές χωρίς καθόλου δυνάμεις, ίσα ίσα να παλέψω με τα θεριά μου.
Άλλες, ο πιο δυνατός στρατιώτης, που μόνος του, πολεμά, όχι για κάποια χώρα, κάποια γη, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό. Για να επιβιώσει και να σταθεί στα πόδια του. Για να χτίσει ένα προσωρινό κρησφύγετο για αυτόν και αυτούς που αγαπά συνεχίζοντας να παλεύει.

Λοιπόν, ήρθε η ώρα να μπω στο επόμενο τούνελ.
Δε σου κρύβω ότι φοβάμαι - μέσα μου όμως νιώθω πως είναι η στιγμή.
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν δεν παλέψω εγώ για εμένα, ποιος θα το κάνει;

~.~.~.~.~.~.~

Πάρε με

Μια τόσο γεμάτη πόλη
Κι όμως
Μια τόσο άδεια αίσθηση

Απλά πάρε με
Πάρε με μακριά για λίγο
Όχι μια φορά

Δείξε μου
Δείξε μου τι δεν έχω δει

Κάνε με
Κάνε με να νιώσω

Κράτα με
Κράτα με δυνατά στα στενά
Αγαπώ την αίσθηση από τα χέρια σου

Άσε με
Άσε με να αράζω με μια μπύρα πάνω σου

Χάλασε μου τα μαλλιά
Πες μου ότι είμαι όμορφος

Μη μιλάς
Άσε το απαλό αεράκι να χαϊδεύει τα αυτιά μας
Τα τζιτζίκια του Αυγούστου

~.~.~.~.~

Κύκλοι

Μερικά αντίο, κάποια καλώς όρισες...

Έτσι περνάνε οι μέρες στην πόλη.
Κύκλοι μεγάλοι, μικροί, άμορφοι, ομοιόμορφοι, τσαλακωμένοι, ξεκάθαροι, θολοί.
Όλοι όμως με μία αρχή και ένα τέλος.

Ένας κύκλος κι εγώ,
Χωρίς κατεύθυνση, δίχως άξονα.
Ένα τίποτα ή τα πάντα. Κανένα μέτρο.

Ένα ρολόι που σε κυνηγά.
Κύματα που χτυπούν στα βράχια σου.

                          ____

Ένας δρόμος με πολλές κατευθύνσεις.
Και κάθε φορά γυρίζεις στην αρχή, μετά από χιλιόμετρα.

Λες πρέπει να τα ανακαλύψεις όλα. 

Πως τα ανακαλύπτεις σε 4 τοίχους, σε μια οθόνη;

Πως τα ανακαλύπτεις μόνος σου;

~.~.~.~.~.~.~.~.~